هیاهو برای “سیاه نمایی روحانی”، پس از سکوت در برابر “سیاه کاری احمدی نژاد”

کسانی که فریادشان به هوا رفته که چرا روحانی سیاه نمایی کرد، بفرمایند کجای اطلاعاتی که او گفت، غلط بود و مصداق سیاه نمایی؟ این که هنگام شروع دولت جدید ، تنها ۱۲۸۰ تومان ته خزانه باقی مانده بود، یا این که تورم ۴۳ درصد بود ، یا رشد منفی اقتصادی…

به گزارش “صدای زرند”، در پی ارائه گزارش ۱۰۰ روزه دولت روحانی توسط رئیس جمهور، مخالفان دولت وی، جار و جنجال به راه انداخته اند که چرا روحانی در تشریح وضعیت دولتی که به او رسیده ، سیاه نمایی کرده است و این هیاهو با ادبیات مختلف ادامه دارد.

در این باره نکات زیر قابل ذکر است:

۱ – رفتار اصحاب جنجال، کاملاً قابل درک است. آنها انتظار نداشتند مردم در ۲۴ خرداد ۹۲، یک رئیس جمهور اعتدالگرا را انتخاب کنند. خیلی ها برای روزهای بعد از انتخابات، رویاهای شیرینی از وزارت و ریاست و استانداری و… داشتند و لذا فریادشان از درد است نه از روی دلسوزی برای مردم. امید که بفهمند شرایط جدیدی در کشور ایجاد شده است.

۲ – گزارش روحانی از وضعیت دولت، هنگامی که به او رسید و ارائه اطلاعاتی درباره میزان موجودی دولت در هنگام تحویل، تورم، بدهی و نظایر آن، در واقع، واکنشی به تلاش های دولت قبل و حامیان آن است که می کوشیدند با گل و بلبل جلوه دادن وضعیت وانمود کنند که خزانه ای پر پول و دولتی بی مشکل برای بعدی ها به ارث گذاشته اند. بنابراین، هم حق دولت جدید بود که واقعیت را بگوید و هم حق مردم که بدانند دولت جدید از چه نقطه ای شروع کرده است.

۳ – کسانی که فریادشان به هوا رفته که چرا روحانی سیاه نمایی کرد، بفرمایند کجای اطلاعاتی که او گفت، غلط بود و مصداق سیاه نمایی؟ این که هنگام شروع دولت جدید ، تنها ۱۲۸۰ تومان ته خزانه باقی مانده بود، یا این که تورم ۴۳ درصد بود، یا رشد منفی اقتصادی، یا بدهکار بودن دولتی که بیشترین در آمد نفتی را داشت، یا این که فقط ۳۲ درصد تعهدات سفرهای استانی انجام شده و بقیه به ارث رسیده و آنقدر تعهد داده اند که ۱۶ سال طول می کشد تا به آنها عمل شود، یا این که دولت قبل نقدینگی را ۷ برابر کرد و…؟

اگر هر کدام از این ها نادرست است، آقایان بگویند ولی اگر درست است که گفتن واقعیت ها، “سیاه نمایی” نیست.

جالب است آقایان مدعی اصولگرایی، به زبان آوردن این وضعیت را بر نمی تابند ولی همین ها، در آن ۸ سال که این بلاها در حال شکل گیری بود، یا ساکت و تماشاگر بودند، یا خود را به آن راه زده بودند و یا از مرتکبانش حمایت می کردند و منتقدان را می آزردند.

احیاناً آنها “سیاه کاری” را گناه نمی دانند ولی گفتن واقعیت را “سیاه نمایی” و معصیت کبیره می انگارند.

۴ – و اما گفتن آنچه بر سر کشور آمده، چیزی از مسوولیت رئیس جمهور جدید نمی کاهد و اگر او، در ۱۰۰ روز اول، عمدتاً به تشریح وضع موجود پرداخت، اما وقتی در سالروز ریاست جمهوری اش بخواهد گزارش بدهد، باید بگوید که چه کرده است و مردم نیز باید گزارش او را در عینیت نیز لمس کنند. مردم ایران، به ویژه در ۸ سال گذشته آموخته اند که تنها به آنچه می شنوند بسنده نکنند و مثلاً نرخ واقعی تورم را از اقتصاد معیشتی خودشان درک کنند نه از نمودارهای خوشبینانه و تبلیغاتی دولتی.

انتهای پیام/

منبع: عصر ایران

[divider]

پی نوشت پایگاه خبری صدای زرند

با وجود تمام کمی ها و کاستی ها و در زبان ساده تر با وجود تمام کمبودها در شرایط کنونی و بد بودن اوضاع کشور، دولت تدبیر و امید که نام خود را تدبیر و امید گذاشته است نمی بایستی اینگونه شرایط کشور را با بی تدبیری بیان می کرد که خود در بسیاری موارد باعث ناامیدی بسیاری از مردم در کشور شود! در واقع خوب بود با یک تدبیر کمی هم مردم را به آینده امیدوار می کرد.