چرا روزی به اسم روز خبرنگار؟

معمولا برای افراد بزرگ و قوی که به‌نوعی کامروا شدند تندیس و مجسمه یادبود می‌سازند و برای افراد مظلوم و ضعیفی که ناکام شدند، یک روز را به نامشان در تقویم نامگذاری می‌کنند.

طنز روز

صدای زرند – فرزین پورمحبی: معمولا برای افراد بزرگ و قوی که به‌نوعی کامروا شدند تندیس و مجسمه یادبود می‌سازند و برای افراد مظلوم و ضعیفی که ناکام شدند، یک روز را به نامشان در تقویم نامگذاری می‌کنند.

مثلا در دوره پدرسالاری «روز مادر» داشتیم اما «روز پدر» نه! بعد که دوره فرزندسالاری شد حکم لازم شد که یک روزی هم به اسم پدران بخت‌برگشته چک برگشته این مرز و بوم بذارند توی تقویم.

 

یک زمانی هم «روز پرستار» داشتیم اما «روز پزشک» و «روز داروساز» نه! که آن هم از زمان بیکاری پزشک‌ها و داروسازهای محترم، روزهای تولد «ابوعلی سینا» و «زکریای رازی» قدر و قیمت پیدا کردند و شدند مال آن‌ها! (توضیح: اما مثلا با توجه به هزینه های دندانپزشکی، فعلا ضرورتی نداشته که روزی را به اسم دندانپزشکی نامگذاری کنند!)

 

«روز سالمند» هم از زمانی قاطی تقویم‌ها شد که بچه‌ها پدر و مادرها رو از روی تاج سرشان برداشتند و گذاشتند کنج سرای سالمندان! «روز جوان» هم وقتی رفت تو سالنامه ها که نه کار برایشان پیدا می شد و نه مسکن!

 

حالا فهمیدید چرا روز خبرنگار و معلم و کارگر و…. داریم اما روز بساز بفروش و تاجر و دلال و ملاک و… نداریم!

 

و حرف آخر : شکی درش نیست که خبرنگاری و معلمی و کارگری و… شغل های شریفی هستند اما اگر مزایای دیگری هم داشتند کمی برایشان بهتر بود.

 

«روز خبرنگار» بر اهالی شریف خبر؛ مبارک باد. به امید روزی که برای آنها هم تندیس یادبود بسازند!

 

انتهای پیام/