“نقض بزرگ” بر پیشانی زرند

امروز باید قبول کرد که داشتن فضای سبز حق تمام شهروندان شهر زرند است و می شود با راهکار هایی برای ایجاد پارک یا بوستان در تمام نقاط شهر حتی مرکز شهر که خالی از یک فضای سبز چند متری است، تدابیری اندیشید.

SedayeZarand.IRوجود پارک ها و فضاهای سبز علاوه براینکه خود مجرای تنفسی هر شهر به شمار می رود؛ محلی برای گذراندن اوقات فراغت شهرنشینان نیز به حساب می آیند. آرامشی که انسان در سایه یک درخت احساس می کند تا حدودی به جذب پرتوهای مادون قرمز خورشید توسط درخت و مقداری نیز به جذب پرتوهای ماوراء بنفش مربوط می شود.

صدای زرند – حسن ضیاءالدینی: از دیگر عملکردهای درخت می توان به تولید “فیتونسید” اشاره کرد. درختان مثل گردو، کاج و بلوط از خود ماده­ای به نام فیتونسید در فضا رها می کند که این مواد روی انسان اثر فرح بخشی دارد. به گونه ای که این ماده می تواند تعادل بین دونیمه کره ی مغز را به خوبی برقرار سازد. هر چه این اماکن در شهر گسترده تر باشد به همان اندازه میزان استقبال از این مکان­های پوشیده شده از درخت و چمن زار قابل توجه ترمی باشد.

پارک ها در تعریف قوانین شهر از امکانات رفاهی هر شهر به حساب می­آیند که از قرن نوزدهم با آشکار شدن آثار سوء انقلاب صنعتی، ضرورت تلاش برای نجات شهرها را محسوس ساخت، نقطه ی عطفی به شمار می رود، که در زیر مجموعه­ی حوزه معاونت خدمات شهری گنجانده شده است.

شهرستان زرند از شهرهایست که از سطح فضای سبز از استاندارهای قابل قبولی برخوردار است؛ شفیعی شهردارسابق زرند ضمن بیان عملکردی از فعالیت های عمرانی و خدمات شهری وسعت شهر زرند را ۲۴ کیلومتر عنوان و سرانه فضای سبز زرند را ۳۵ متر اعلام کرد که نسبت به میانگین کشوری ۲۰ متر بیشتر است و به همین خاطر زرند به عنوان شهر سبز کشور مطرح شده است.

اما مسئله ای که در این میان ملموس است گسترده نبودن این مکان­های تفریحی و سبزجامه به طور عادلانه در گستره ی شهر است. اگر شما از خیابان فلسطین تا چهار راه برق و در امتداد آن در خیابان چمران و از میدان فردوسی تا چهارراه برق و تا انتهای خیابان امام، یک دایره رسم کنید و مرکز آن چهاره برق باشد شما شاهد هیچ پارکی به استثنای بوستان کنار سقاخانه ابوالفضل نخواهید بود. اگر چه حاشیه های این شهر از فضای سبز خوبی برخوردار است. وجود پارک بزرگ شهید و شهر بازی در قسمت جنوب شهر تقریباً ۷۰درصد تفریحات درون شهری زرند را پوشش می دهد.

میدان ورودی شهر با لچکی های اطراف آن در تابستان محل شب نشینی های بسیاری از شهروندان زرندی است؛ اگر چه این میدان در تعریف اولیه خود مکان تفریحی نیست و قرار گرفت در دروازه ورود و خروج شهر بار ترافیکی سنگینی را در چرخه ی خود هضم می کند و متعاقب آن فضای امنی برای گذراندن اوقات فراغت مخصوصاً برای کودکان نمی باشد.

در قسمت شرق شهر در کنار شهرداری فعلی نیز پارک ایثارگران مکان تقریباً دنجی برای خانواده ها بود ولی این روزها بیشتر شباهت  به ویرانه می دهد واز قراعن موجود معلوم است که یک مالک خصوصی پیدا کرده و مدیریت شهرداری و شورای شهر هم تلاش زیادی کرده اند این مکان را با جایی دیگر معاوضه کنند تا همچنان این مکان  میزبان  اوقات فراغت جوانان و خانواده های این قسمت از شهرباشد. اما مالک قانونی آن حاضر به این کار نشده و در آینده ای نه چندان دور شاید این مکان به جای رویش بهاره درختان آن، رستنگاه سیمان و فولاد شود و برای همیشه تنها پارک حصاردار خیابان مصلی به تاریخ بپیوندد.

در این میان شهرک های اطراف از امکانات تفریحی برخوردار نیستند. وجود گلخانه ذوب آهن واقع در شهرک امام که حالا در تملک شهرداریست بهترین پتانسیل را برای تبدیل شدن به پارک را دارد. وجود درخت های متعدد، آب و مساحت زیاد می تواند محلی برای مکان تفریحی در این شهرک شود و تا حدودی جای پارک ایثارگران را پر کند (چون که از لحاظ مسافت چند صدمتری با آن فاصله ندارد)، البته ناگفته نماند طرح جناب آقای سیدرسول تهامی از اعضای شورای شهر نیز در خور تامل است؛ برنامه هایی که زودبازده باشند ومردم بتوانند از فضای [سبز] ایجاد شده در کوتاه مدت استفاده کنند. با بررسی که در شهر انجام دادم خیلی از فضاهای شهر [را می توان] با کمترین هزینه فقط با مدیریت خلاقانه و مشارکت خود مردم به محیطی آباد وزیبا تبدیل کرد.

به عنوان مثال خروجی پل راه آهن به سمت دانشگاه آزاد فضای سمت راست که درختکاری آن آماده است به فضای زیبا و استراحتگاه مسافران و منطقه گردشی وتفریحی [می توان] اشاره کرد (ویژنامه داخلی فانوس شهر،تابستان۹۲).

امروز در بسیاری از شهرها  پارک های مخصوص بانوان ایجاد می شود تا این قشر از جامعه بتوانند آزادانه به ورزش وسرگرمی­های سالم خود بپردازند اگر چه این طرح نیز در برنامه های آقای شفیعی شهردار سابق زرند لااقل در کازیو ایشان بود ولی حکومت ایشان مستاجل شد و این طرح نیز در پیچ وخم های مالی – اداری این سازمان رو به خاموشی رفت؛ هرچند خبرهایی از احداث آن در قسمتی از پارک شهید به گوش می رسد.

نبود پارک واستراحتگاه در شهرستان زرند در مرکز شهر بیشتر از جاهای دیگر خودنمایی می کند. اگر مسافر خسته و یا یک شهروند زرندی بخواهد بعد از یک گشت و گذار در بازار شهر استراحت کوتاه جهت رفع خستگی داشته باشد یا باید کنار خیابان یا مغازه ها جا اختیار کند که از نگاه بیرونی صحنه قابل قبولی برای شهر زرند که اسم اولین چهار راه و اصلی ترین آن را از اختراع ادیسون وام گرفته، نیست و یا باید قید این رفع خستگی را بزند.

بهترین راه کار که می توان برای رفع این معضل اندیشید خریدن مکان شبکه بهداشت و یا با یک توافقنامه با زیرمجموعه وزارت بهداشت و استفاده مشاء کردن از محوطه این ارگان است؛ چرا که نبود یک محل استراحت گاه خود یک “نقض بزرگ” بر پیشانه ی پرتردد ترین قسمت شهر است.

امروز مدیریت شهر زرند می تواند با هوشمندی، بسیاری از مشکلات پیش روی خود فارغ شود من جمله همین مسئله پارک ها. امروز وقتی بخواهند یک مکان دنج را بخرند یا معاوضه کنند مالک قبل از هر چیز  به افزایش بهای ملک خود در آینده می اندیشد و در عوض مدیریت شهری نیز اگر بخواهد زمینی به طرف دعوا بدهد از شهرک های اطراف مایه می گذارد که ارزش آنچنانی نسبت به داخل شهر ندارند؛ مثلاً می تواند بین بد و بدتر، بد را انتخاب کند؛ معادل زمین پارک ایثارگران را از فضای سبز که به حد استاندارد در قسمتی از شهر وجود دارد به مالک بدهد تا دراین وسط هم مالک راضی باشد وهم اینکه این پارک همچنان برقرار باشد؛ اگر چه مدیریت شهرداری با این نوع توافقات بیگانه نیست. نمونه اش واگذاری بوستان امام علی (ع) به مالک یکی از مغازهایی که درحد فاصل  خیابان مصلی به خیابان امام قرار داشت و با این معاوضه حاضر شد مغازه اش را برای ایجاد خیابان به شهرداری واگذار کند. باید قبول کرد که چرخش نخبگان بخصوص در شوراها بر این اصل استوار است که کلمه “نمی شود” را کمرنگ تر در دیالوگ های مدیریتی مشاهده کرد.

امروز باید قبول کرد که داشتن فضای سبز حق تمام شهروندان شهر زرند است و می شود با همین راهکار فوق برای ایجاد پارک یا بوستان در تمام نقاط شهر حتی مرکز شهر که خالی از یک فضای سبز چند متری است، تدابیری اندیشید.

وبلاگ شخصی حسن ضیاءالدینی