ما زنده به آنیم که آرام نگیریم! (به بهانه روز خبرنگار)

مرداد هر سال به عنوان روز خبرنگار بهانه ای است تا به فعالان رسانه ای شهر خدا قوت و دست مریزاد گفته شود و از زحمات شبانه روزی آنها در عرصه خبر و اطلاع رسانی تقدیر و تشکر شود اما …

khabarnegar

صدای زرند : مرداد هر سال به عنوان روز خبرنگار بهانه ای است تا به فعالان رسانه ای شهر خدا قوت و دست مریزاد گفته شود و از زحمات شبانه روزی آنها در عرصه خبر و اطلاع رسانی تقدیر و تشکر شود اما امسال روز خبرنگار را در حالی در شهری که به عنوان بام فرهنگی استان کرمان نامگذاری شده پشت سر گذاشتیم که شاهد بی توجهی مسئولانی بودیم که حتی فراموش کردند با ارسال یک پیامک این روز را با اصحاب رسانه تبریک بگویند!

در این شهر مردمی زندگی می کنند که چشم امیدشان به دوربین ها و قلم های خبرنگاران است تا دردهایشان را به گوش مسئولان برسانند تا آنکه دستش می رسد کاری کند و خبرنگاران نقش به سزایی در رساندن صدای مردم به مسئولان دارند و قلم شیوای خبرنگاران همیشه راهگشای کاری مسئولان بوده است.

هر چند رنج همیشگی خبرنگاران خط های قرمز رنگی شده که نباید پایشان را فراتر از آن بگذارند. اینکه حرف هایشان گاهی ته گلویشان می ماند و راه نفس هایشان را می بندد…

در این شهر خبرنگارانی هستند که به قول نیمایوشیج وقتی می گفت: «غم این خفته چند خواب در چشم ترم می شکند» گاهی با قلم اشک می نویسند و کسی جز خودشان و تنهایی شان این شکسته شدن را نمی بیند. ولی به راستی چه زیباست شکستنی که برای رفع درد و آلام مردم باشد…

ما اصحاب رسانه برای همه مسئولان شهر احترام قائلیم، اما سوال اینجاست که آیا آنان نیز برای ما احترام قائل هستند؟

۱۷ مرداد روز پاسداشت از همه خبرنگاران است یا تقدیر از چند نفر انگشت شمار و دلخوری عده ای دیگر؟!

ما دنبال کادوهای آنچنانی یا بنر زدن در میادین شهر نیستیم، آیا نمی شد با ارسال یک پیامک حداقل یک تشکر خشک و خالی از تمام فعالان رسانه ای در کوهبنان بشود؟

در این میان نکته ای که مورد سوال است نحوه انتخاب و گزینش! تعداد معدودی از خبرنگارانی است که برای تجلیل از روزی که متعلق به پاسداشت همه اصحاب رسانه است انتخاب و معرفی شدند، به راستی این مکانیسم از کجا آمده است؟ اگر ملاک داشتن مجوز و کارت خبرنگاری است چرا کسی از آنان درخواست ارائه مجوز و کارت خبرنگاری نکرد که ارائه کنند. به عنوان مثال اینجانب از سال ۱۳۷۳ یعنی ۲۰ سال پیش دارای کارت خبرنگاری هستم و طی این سال ها با مطبوعات سراسری و نشریات محلی استان کرمان همکاری گسترده ای داشته ام و از سال ۱۳۸۴ از سوی باشگاه خبرنگاران صدا و سیمای مرکز کرمان به عنوان خبرنگار کوهبنان معرفی شدم و طی چند سال اخیر با برنامه های مختلف رادیو کرمان نیز همکاری گسترده ای داشته ام.

به راستی چرا باید بر حسب سلیقه، روابط و مسائل دیگر فقط تعداد معدودی برای تجلیل در روز خبرنگار گزینش و معرفی شوند؟ و چرا فقط از تعداد اندکی تقدیر می شود و تلاش های صادقانه عده ای دیگر در سایه بی تدبیری برخی نادیده گرفته می شود و اصحاب رسانه در روزی که متعلق به خودشان است ناراحت و دلخور می شوند.

کلام آخر اینکه پاکی و قداست حرفه خبرنگاری نباید تحت تاثیر کج سلیقگی و سطحی نگری قرار بگیرد. در روزی که متعلق به همه خبرنگاران است باید از همه اصحاب رسانه فارغ از هر گونه برخورد طیفی و جناحی تجلیل شود و اینکه فعالان رسانه ای کوهبنان دلشان فقط کمی توجه می خواهد اینکه حمایت شوند و مسئولان بین آنها تبعیض قائل نشوند همین و بس!

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم             موجیم که آسودگی ما عدم ماست

یادداشت از : محمود جعفری

انتهای پیام/